Baktım yine dönmüş. Baktım diğeri de dönmüş. Ve diğeri de dönmüş. Tekrar denedim. Ertesi gün baktım yine dönmüşler. Anatolia da, orkide de, bambu da yani çiçeklerim cama dönmüş. Işığa dönmüş. Kendini büyüten enerjisine dönmüş. Sanki uzayıp uzayıp, olduğu yerden camdan dışarı çıkacakmış gibi kaynağına dönmüş. İzledim. Dinledim. Hissettim.

Çiceklerimin olduğu o odada, ne hikayeler dinliyorum. Ne acılara şahit oluyorum. Ne gözyaşları sineme gülleler gibi düşüyor. Travmalar korku filmi gibi. Terapi odası, sadedir; izoledir hayattan. Ama tarifsiz bir şekilde de zengindir, büyütücüdür, öğreticidir. Ve insan tektir, acısı da kendine özgü, kaybı da. Ve modern psikoloji/psikiyatri maalesef bugün hastalık ve tanı ile yaklaşıyor insana ve insanın sorunlarına. Her depresyon, depresyon mudur? Ya varoluş sancısıysa? Her kaygı bozukluğu, kaygı bozukluğu mudur? Ya vücudun kişiye gönderdiği mesaj ise? Ya çiceklerin ışığa döndüğü gibi kişiler kaynağını ve ışığını arıyorsa? Hayatın, insanların, olayların, durumların, tabuların, kalıpların, kuralların, özünden döndürdüğü insanlar kaynağına dönüyorsa?